Ο πλούσιος και τα ορφανά

 

Το άκουσα από κληρικό της μητρόπολης Κοζάνης κι αναφέρεται στο μακαριστό μητροπολίτη Διονύσιο:

Ο μητροπολίτης διατηρούσε στην Κοζάνη ενα ορφανοτροφείο και πολλοί κάτοικοι της πόλης βοηθούσαν στη συντήρηση των ορφανών.

Ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της πόλης παρουσιαζόταν κάθε φορά παραμονές Χριστουγέννων κι έδινε κάποια δωρεά «για τα ορφανά». Ο μητροπολίτης έκανε πολλές φορές εκκλήσεις για βοήθεια προς τα ορφανά κι υπενθύμιζε ότι αυτή η βοήθεια πρέπει να δίνεται όσο το δυνατό συχνότερα, γιατί τα ορφανά δεν έχουν ανάγκη και δεν τρώνε μόνο τις παραμονές των μεγάλων εορτών. Λίγοι όμως ανταποκρίνονταν.

Έτσι κάποια φορά πού ο προαναφερόμενος πλούσιος εμφανίστηκε στο μητροπολίτη για να κάνει τη δωρεά του «για τα ορφανά», ο μητροπολίτης πού ήξερε ότι το ενδιαφέρον του πλουσίου δεν ήταν για τα ορφανά αλλά για τον εφησυχασμό της συνείδησής του, του είπε:

Α, ευχαριστούμε πολύ, μα δε μας χρειάζεται πια η βοήθεια σας.

Μπά, πώς κι ετσι; ρώτησε ξαφνιασμένος ο πλούσιος.

Νά, ξέρετε, τα ορφανά μας πέθαναν, απάντησε σοβαρά ο μητροπολίτης.

Πέθαναν; Όλα;

Μα φυσικά. Όταν θυμόμαστε να τα ταΐζουμε μια φορά το χρόνο, πώς να ζήσουν τα καημένα;

Κόκκαλο ο πλούσιος!

Πηγή: Πέτρου Μπότση, Αποφθεύγματα κ’ ανέκδοτα από τον εκκλησιαστικό χώρο, β’ έκδοση, Αθήνα 2007